En keyifli ders son ders... Dönem ya da yıl sonlarındaki son dersi kastetmiyorum... “Oh be! Nihayet o gün geldi, bitti işte, mezun oluyoruz, tören geldi çattı, birazdan başlayacak, ailem benimle gurur duymaya gelmiş, gözlerini benden ayırmıyorlar, üzerimizdeki cüppeyle de ne de şık ve havalıyız, biz alkışlanacağız bugün ve tabii ki öğretim üyelerimiz” diye düşünce balonlarıyla Uçaksavar’ı dolduran çiçeği burnunda mezunların son dersini kastediyorum.
Rektör Prof. Ayşe Soysal ve B.Ü. Öğretim Üyesi Prof. İlkay Sunar son derslerini verdi onlara, 139. Dönem mezuniyet töreninde. İlkay Sunar’ın dersi biraz uzun sürdü. Ama onlar için ne gam. Yıllardır beklemişlerdi keplerini fırlatacakları bu anı, bir saat daha beklerlerdi.
Ayşe Soysal konuşmasında hepinizin çok iyi bildiği Boğaziçi kültüründen ve formasyonundan söz ederek İtalya’yı siyasal olarak birleştiren Massimo d’Azeglio’nun “İtalya’yı yarattık, şimdi sıra İtalyanlar yaratmakta” sözünü hatırlattı ve “1863 yılından itibaren devam eden süreçte, Boğaziçi Üniversitesi yaratıldı. O gün bugündür de her yıl Boğaziçililer yaratılıyor” dedi.
İlkay Sunar’ın uzun dersine gelince... İlkay Hoca, “Boğaziçi’nin en önemli farkı ne?” sorusunun yanıtını arama mecrasına dönüştürdüğü konuşmasında yanıtları bir bir ortaya koyup en öz, en önemli, en gerçek, en çarpıcı yanıta ulaşmaya çalıştı ve bakın en son hangi noktaya geldi:
“Birgün Güney Kampus’ta sağcı bir öğrenci elindeki afişi kantinin uygun bir yerine asmak ister, fakat panoda solcu afişlerden yer kalmadığını görünce duraklar. Yanındaki arkadaşı ona “niçin afişlerden birinin üstüne asmıyorsun” diye sorar. Aldığı yanıt şu olur: AYIP OLUR YA, AYIP OLUR...”
Sevgili okurlarımız...
Burası Boğaziçi dergisi. Burası binlerce mezunun paylaştığı bir kamusal alan. Burası baskın ve sterotip bir Boğaziçili profiliyle oluşturulmuş tek sesli bir koro değil. Burası farklı Boğaziçililerin, ‘Boğaziçililerin medyasına’ erişim hakkını olabildiğince gözeten bir ortam. Burası gönüllülerimizin öznel değerlerini, önyargılarını olabildiğince bir kenara bırakıp, bu medyaya erişim hakkına sahip olanları anlama ve aktarma çabasına girdikleri bir dergi. Aksi takdirde: “AYIP OLUR YA, AYIP OLUR...”
Temmuz 2006
AYIP OLUR YA, AYIP OLUR...
En keyifli ders son ders...
Dönem ya da yıl sonlarındaki son dersi kastetmiyorum...
“Oh be! Nihayet o gün geldi, bitti işte, mezun oluyoruz, tören geldi çattı, birazdan başlayacak, ailem benimle gurur duymaya gelmiş, gözlerini benden ayırmıyorlar, üzerimizdeki cüppeyle de ne de şık ve havalıyız, biz alkışlanacağız bugün ve tabii ki öğretim üyelerimiz” diye düşünce balonlarıyla Uçaksavar’ı dolduran çiçeği burnunda mezunların son dersini kastediyorum.
Rektör Prof. Ayşe Soysal ve B.Ü. Öğretim Üyesi Prof. İlkay Sunar son derslerini verdi onlara, 139. Dönem mezuniyet töreninde. İlkay Sunar’ın dersi biraz uzun sürdü. Ama onlar için ne gam. Yıllardır beklemişlerdi keplerini fırlatacakları bu anı, bir saat daha beklerlerdi.
Ayşe Soysal konuşmasında hepinizin çok iyi bildiği Boğaziçi kültüründen ve formasyonundan söz ederek İtalya’yı siyasal olarak birleştiren Massimo d’Azeglio’nun “İtalya’yı yarattık, şimdi sıra İtalyanlar yaratmakta” sözünü hatırlattı ve “1863 yılından itibaren devam eden süreçte, Boğaziçi Üniversitesi yaratıldı. O gün bugündür de her yıl Boğaziçililer yaratılıyor” dedi.
İlkay Sunar’ın uzun dersine gelince... İlkay Hoca, “Boğaziçi’nin en önemli farkı ne?” sorusunun yanıtını arama mecrasına dönüştürdüğü konuşmasında yanıtları bir bir ortaya koyup en öz, en önemli, en gerçek, en çarpıcı yanıta ulaşmaya çalıştı ve bakın en son hangi noktaya geldi:
“Birgün Güney Kampus’ta sağcı bir öğrenci elindeki afişi kantinin uygun bir yerine asmak ister, fakat panoda solcu afişlerden yer kalmadığını görünce duraklar. Yanındaki arkadaşı ona “niçin afişlerden birinin üstüne asmıyorsun” diye sorar. Aldığı yanıt şu olur: AYIP OLUR YA, AYIP OLUR...”
Sevgili okurlarımız...
Burası Boğaziçi dergisi.
Burası binlerce mezunun paylaştığı bir kamusal alan.
Burası baskın ve sterotip bir Boğaziçili profiliyle oluşturulmuş tek sesli bir koro değil. Burası farklı Boğaziçililerin, ‘Boğaziçililerin medyasına’ erişim hakkını olabildiğince gözeten bir ortam.
Burası gönüllülerimizin öznel değerlerini, önyargılarını olabildiğince bir kenara bırakıp, bu medyaya erişim hakkına sahip olanları anlama ve aktarma çabasına girdikleri bir dergi. Aksi takdirde: “AYIP OLUR YA, AYIP OLUR...”