Tarih: 12 Eylül’ün gölgesi artık çok hissedilmiyor ama tümüyle de kalkmış değil... Yer: Kuzay kampus öğrenci yurdu... Bir toplantı... Mevzu: Yurtta kalan öğrencilerin bazı sorunları ve bu sorunları yönetimle görüşmek üzere temsilci seçimi... 2.Kat temsilcisi: Gökmen Karadağ... İzmir Fen Lisesi mezunu, endüstri mühendisliğine iyi bir dereceyle girmiş bir Boğaziçili... Ve bir başka toplantı... Yer: Üniversitenin yönetildiği bina... Masa: Bir yanda dönemin yöneticileri, diğer yanda kat temsilcileri... Mevzu: Yurtta kalan öğrencilerin sorunları... Toplantı: Demokratik, temsilcileri şaşırtacak kadar... Söz hakkı: Masadaki herkesin var... Sonuç: Yöneticilerin ılımlı ve hoşgörülü yaklaşımıyla varılan bir uzlaşma, ayrıca yönetimin yurtta kalan öğrencilerle ÖFB’de geniş bir toplantıyı kabul etmesi ...
***
Aynı günün akşamı... Yönetimin yurdun girişine astığı bir bildiri... Bildiri, kat temsilcilerinin sevinçle arkadaşlarına anlattıkları kazanımları adeta tekzip ediliyor ve şu ifadeyle bitiyor: “Yönetimle öğrenciler arasında zaten yeterli ve iyi bir iletişim mevcuttur; ek bir toplantıya gerek görülmemektedir” Kat temsilcileri için hüsran...
***
Ve yıllar sonra.... Üniversiteyi bitirmek üzereyim... Son dönemim... Kayıt günleri... Orta sahada ÖFB’nin önündeki merdivenlerde, sabahın ilk ışıklarını çay ve sigarayla karşılıyorum. Ortalıkta kimse görünmüyor. Derken tam karşıdan, sahanın diğer ucundan bir silüet beliriyor... Dümdüz bana doğru gelen kişi, yazının başında anlattığım toplantıda masanın diğer tarafında oturan kişi. Adımı unutmamış. Yanıma oturuyor ve “Gökmen nasıl gidiyor?” diyerek sohbet açıyor: - Fena değil. Bu dönem bitiriyorum. - Harçlarla ilgili yeni düzenlemeyi duydun di mi? Paralı eğitimin yolu açılıyor. Öğrenciler hiç oralı değil oysa. İlgilenmiyorlar, tepki göstermiyorlar.
Başımı sallıyorum, gözlerine bakıyorum ve hak-hukuk üzerine pek konuşmak istemediğimi ima ediyorum. O da kalkıp gidiyor.
***
Geçenlerde haberleri izlerken nedense bu anım aklıma geldi. Yazmak istedim. Hepsi bu...
Kasım 2003
BİR GÜN HERKESE LAZIM OLUR
Tarih: 12 Eylül’ün gölgesi artık çok hissedilmiyor ama tümüyle de kalkmış değil...
Yer: Kuzay kampus öğrenci yurdu...
Bir toplantı...
Mevzu: Yurtta kalan öğrencilerin bazı sorunları ve bu sorunları yönetimle görüşmek üzere temsilci seçimi...
2.Kat temsilcisi: Gökmen Karadağ...
İzmir Fen Lisesi mezunu, endüstri mühendisliğine iyi bir dereceyle girmiş bir Boğaziçili...
Ve bir başka toplantı...
Yer: Üniversitenin yönetildiği bina...
Masa: Bir yanda dönemin yöneticileri, diğer yanda kat temsilcileri...
Mevzu: Yurtta kalan öğrencilerin sorunları...
Toplantı: Demokratik, temsilcileri şaşırtacak kadar...
Söz hakkı: Masadaki herkesin var...
Sonuç: Yöneticilerin ılımlı ve hoşgörülü yaklaşımıyla varılan bir uzlaşma, ayrıca yönetimin yurtta kalan öğrencilerle ÖFB’de geniş bir toplantıyı kabul etmesi ...
***
Aynı günün akşamı...
Yönetimin yurdun girişine astığı bir bildiri...
Bildiri, kat temsilcilerinin sevinçle arkadaşlarına anlattıkları kazanımları adeta tekzip ediliyor ve şu ifadeyle bitiyor:
“Yönetimle öğrenciler arasında zaten yeterli ve iyi bir iletişim mevcuttur; ek bir toplantıya gerek görülmemektedir”
Kat temsilcileri için hüsran...
***
Ve yıllar sonra....
Üniversiteyi bitirmek üzereyim... Son dönemim...
Kayıt günleri...
Orta sahada ÖFB’nin önündeki merdivenlerde, sabahın ilk ışıklarını çay ve sigarayla karşılıyorum. Ortalıkta kimse görünmüyor.
Derken tam karşıdan, sahanın diğer ucundan bir silüet beliriyor...
Dümdüz bana doğru gelen kişi, yazının başında anlattığım toplantıda masanın diğer tarafında oturan kişi. Adımı unutmamış. Yanıma oturuyor ve “Gökmen nasıl gidiyor?” diyerek sohbet açıyor:
- Fena değil. Bu dönem bitiriyorum.
- Harçlarla ilgili yeni düzenlemeyi duydun di mi? Paralı eğitimin yolu açılıyor.
Öğrenciler hiç oralı değil oysa. İlgilenmiyorlar, tepki göstermiyorlar.
Başımı sallıyorum, gözlerine bakıyorum ve hak-hukuk üzerine pek konuşmak istemediğimi ima ediyorum. O da kalkıp gidiyor.
***
Geçenlerde haberleri izlerken nedense bu anım aklıma geldi.
Yazmak istedim.
Hepsi bu...